Sabır eğitimi, aklın yerleşmesine katkıda bulunur. Akıl, kendi merkezinde yerleşik hale gelmez ve zemini oynak olursa, çok sayıda problem meydana gelir. Aklı bulunduğu yerde (merkezde) sabitleyen ve onu dayanıklı kılan sabır eğitimidir. Sabır eğitimi, eğitim dünyasında unutulduğundan beri insanlar fena halde sabırsız ve dayanıksız hale geldi. Maymun iştahlı diye tabir edilen akıl ve kişilik modellerli yaygınlaştı. Hiçbir işte ve konuda sabretmeyen, dayanamayan, başladığı her işi yarım bırakan insan türleri toplumu kapladı. Dolayısıyla uzun vadeli işler yapılamaz oldu. Hayat yarım işlerle doldu. Oysa yarım iş ne pahalı iştir çünkü yapılan yatırım yarım kaldığında hiçbir işe yaramaz. Hiçbir faydası olmayan yatırım, çok pahalı bir yatırımdır zira boşa gitmiştir. Osmanlı eğitim ve kültüründe sabır eğitimi, eğitimin başıydı. Her alanda sabır eğitiminin bir kolu bulunuyordu. Sabır eğitiminin en fazla göründüğü alan ise sanat çalış...Devamını Oku »

Bu günkü eğitimin hiç bilmediği ve gündemine almadığı bir konu, sabır eğitimi… Müfredatın hiçbir yerinde (derslerinde veya rehberlikte) yok. Oysa eğitimin bel kemiği, kişiliğinde temelidir. Sabır eğitimi özellikle aklın oluşması, gelişmesi ve çalışmasında çok önemlidir. Sabır eğitimi ile aklın ne ilgisi var? Akıl, en başta insanın “benlik merkezinde” yani nefsine bağlı olarak oluşmaya başlar. Müdahale edilmez ve kendi haline bırakılırsa, benlik merkezinden uzaklaşamaz ve kendi başına bir merkez haline gelemez. Benliğe bağlı olan bir akıl, asla sabırlı olamaz. Sabırlı olmayan insan (ve akıl), benlik merkezine bağlı olarak yaşar. Benlik merkezi ile dış dünya arasındaki mesafe sıfır olur. Benlik merkezi ile dış dünya arasındaki mesafe sıfır olduğunda, sabır ve tahammül de sıfır olur. Mesela, küçük bir eleştiri, doğrudan benlik merkezine ulaşır, çünkü arada hiçbir mesafe yoktur. Benlik ise eleştiriye asla tahammül edemez. Akıl b...Devamını Oku »

Adam yeni kamyonuna bakmak için evinden çıktığında, 7 yaşındaki oğlunun gayet mutlu bir biçimde elindeki çekiçle, kamyonunu kaportasını mahvettiğini görmüş. Hemen oğlunun yanına koşmuş çocuğun eline çekiçle vurmaya başlamış. Biraz sakinleşince oğlunu hemen hastaneye götürmüş. Doktor çocuğun kırılan kemiklerini kurtarmaya çalıştıysa da elinden bir şey gelmemiş ve çocuğun iki elinin parmaklarını kesmek zorunda kalmış. Çocuk ameliyattan çıkıp, gözlerini açtığında, bandajlı ellerini fark etmiş ve gayet masum bir ifadeyle; "Babacığım, kamyonuna zarar verdiğim için çok üzgünüm," demiş, ve sonra, babasına şu soruyu sormuş: "Parmaklarım ne zaman yeniden çıkacak?" Babası eve dönmüş ve intihar etmiş... Birisi masaya süt döktüğünde yada bir bebeğin ağladığını işitliğinizde bu öyküyü anımsayın. Çok sevd...Devamını Oku »